Jestem otwarta na współpracę w zakresie:
- pisanie artykułów prasowych i różnego typu tekstów o Meksyku- spotkania autorskie, prowadzenie wykładów/slajdowisk o Meksyku (firmy, konferencje, domy kultury, szkoły, uniwersytety trzeciego wieku, domy seniora, kawiarnie, festiwale)
- konsultacje planów podróży po Meksyku
Wykłady i slajdowiska - propozycje tematów:
Tytuł: Guadalupe, Święta Śmierć i święty przemytników narkotyków. W co wierzą Meksykanie?Opis: 80 procent społeczeństwa Meksyku to katolicy, ale meksykański katolicyzm różni się w pewnych elementach od polskiego. Jakie to różnice i skąd się one biorą? Ola Synowiec, latynoamerykanistka od lat zajmująca się meksykańską religijnością, opowie o najpopularniejszych świętych w Meksyku, zarówno tych oficjalnych, jak i nieuznanych przez Watykan – takich jak Święta Śmierć, święty przemytników narkotyków i święci od przekraczania granicy z USA. Zapraszamy na spotkanie z niezwykłą, kolorową, a czasem szokującą meksykańską religijnością, którą postaramy się wyjaśnić i zrozumieć.
Tytuł: Meksykański Dzień Zmarłych
Opis: Dlaczego czaszka stała się narodowym totemem Meksyku? Czy to dobrze, jeśli w Dzień Zmarłych dostaniemy cukrową czaszkę z własnym imieniem? Jak sprawić, by zmarły przyszedł do nas w gościnę? Co wspólnego z obchodami Dia de los Muertos mają Meszikowie, Hiszpanie, a co wspólnego ma James Bond? Zapraszam na wspólne świętowanie meksykańskiego Dnia Zmarłych, który postaramy się wyjaśnić i oswoić. Wybierzemy się do meksykańskich miast, miasteczek i wsi, by porozmawiać z Meksykanami i zrozumieć, czym jest i była dla nich śmierć.
Opis: Dlaczego czaszka stała się narodowym totemem Meksyku? Czy to dobrze, jeśli w Dzień Zmarłych dostaniemy cukrową czaszkę z własnym imieniem? Jak sprawić, by zmarły przyszedł do nas w gościnę? Co wspólnego z obchodami Dia de los Muertos mają Meszikowie, Hiszpanie, a co wspólnego ma James Bond? Zapraszam na wspólne świętowanie meksykańskiego Dnia Zmarłych, który postaramy się wyjaśnić i oswoić. Wybierzemy się do meksykańskich miast, miasteczek i wsi, by porozmawiać z Meksykanami i zrozumieć, czym jest i była dla nich śmierć.
Tytuł: Sztuka ludowa Meksyku
Opis: Przedstawiciele meksykańskiego ludu Wixáritari wierzą, że każdy człowiek jest artystą. Ten, kto nie tworzy, jest chory. Meksyk jest bardzo zróżnicowanym krajem, gdzie mówi się 69 językami. Tak samo bogata jest tutejsza sztuka ludowa. Barwne potwory alebrijes, wpisana na listę UNESCO ceramika talavera, zachwycające bogactwem detali drzewa życia czy unikalne wyroby z czarnej gliny – to tylko niektórzy jej reprezentanci. Często poszczególne wsie czy miejscowości mają swoje osobne tradycje i specjalizacje, a także odmienne stroje ludowe. Zapraszam na kolorową podróż przez meksykańskie tradycje rękodzielnicze.
Opis: Przedstawiciele meksykańskiego ludu Wixáritari wierzą, że każdy człowiek jest artystą. Ten, kto nie tworzy, jest chory. Meksyk jest bardzo zróżnicowanym krajem, gdzie mówi się 69 językami. Tak samo bogata jest tutejsza sztuka ludowa. Barwne potwory alebrijes, wpisana na listę UNESCO ceramika talavera, zachwycające bogactwem detali drzewa życia czy unikalne wyroby z czarnej gliny – to tylko niektórzy jej reprezentanci. Często poszczególne wsie czy miejscowości mają swoje osobne tradycje i specjalizacje, a także odmienne stroje ludowe. Zapraszam na kolorową podróż przez meksykańskie tradycje rękodzielnicze.
Tytuł: Na poboczu Ameryk. Pieszo z Panamy do Kanady
Opis: Prawie 12 000 km przemierzonych pieszo, ponad półtora roku, 9 krajów, 19 par butów i jedna miłość. Arek Winiatorski po przejechaniu Ameryki Południowej autostopem stwierdził, że wciąż porusza się za szybko. By jeszcze lepiej poznawać świat, postanowił od Panamy przemierzać go pieszo. Przeszedł Amerykę Centralną zdobywając po drodze najwyższy szczyt każdego odwiedzanego kraju. Na południu Meksyku poznał miłość swojego życia – Olę Synowiec, z którą dotarł pieszo aż do Kanady. Razem zmierzyli się z własnymi słabościami, niebezpieczeństwami drogi, pustyniami, mrozami, ruchliwymi metropoliami i sięgającymi 3000 metrów przewyższeniami.
Ola i Arek słuchali historii życia zwykłych ludzi, bo to oni byli najważniejsi w tej podróży. Rozmawiali z mieszkańcami mijanych wsi, lokalnymi działaczami i ekscentrykami, z rolnikami i artystami, duchownymi i przemytnikami. Poznawali to, co zwykle w podróży rozmazuje się za szybami pędzących samochodów. To, co na poboczu Ameryk. Podczas tej wyprawy zakochali się nie tylko w sobie, w Amerykach i w życiu, ale przede wszystkim w chodzeniu. Wierzą, że 5km/h to najlepsza, najbardziej naturalna prędkość. Do poznawania świata, do poznawania ludzi, do poznawania siebie.
Opis: Prawie 12 000 km przemierzonych pieszo, ponad półtora roku, 9 krajów, 19 par butów i jedna miłość. Arek Winiatorski po przejechaniu Ameryki Południowej autostopem stwierdził, że wciąż porusza się za szybko. By jeszcze lepiej poznawać świat, postanowił od Panamy przemierzać go pieszo. Przeszedł Amerykę Centralną zdobywając po drodze najwyższy szczyt każdego odwiedzanego kraju. Na południu Meksyku poznał miłość swojego życia – Olę Synowiec, z którą dotarł pieszo aż do Kanady. Razem zmierzyli się z własnymi słabościami, niebezpieczeństwami drogi, pustyniami, mrozami, ruchliwymi metropoliami i sięgającymi 3000 metrów przewyższeniami.
Ola i Arek słuchali historii życia zwykłych ludzi, bo to oni byli najważniejsi w tej podróży. Rozmawiali z mieszkańcami mijanych wsi, lokalnymi działaczami i ekscentrykami, z rolnikami i artystami, duchownymi i przemytnikami. Poznawali to, co zwykle w podróży rozmazuje się za szybami pędzących samochodów. To, co na poboczu Ameryk. Podczas tej wyprawy zakochali się nie tylko w sobie, w Amerykach i w życiu, ale przede wszystkim w chodzeniu. Wierzą, że 5km/h to najlepsza, najbardziej naturalna prędkość. Do poznawania świata, do poznawania ludzi, do poznawania siebie.
Warsztaty (szkoły średnie/dorośli):
Tytuł: Jak pisać o świecie? Etyczne opowiadanie o krajach globalnego PołudniaOpis: Jak pisać o krajach postkolonialnych, by unikać kolonialnych kalek, europocentryzmu, egzotyzowania i narracji „białego zbawcy”? Wspólnie zastanowimy się, jak opowiadać o świecie – w pracy reporterskiej, jak również w mediach społecznościowych.